Jose Rhey C. de Leon... Raymond Pagdanganan... Jeric Contreras... Padre gaya ng tawagan sa tuwing kami ay magkikita, ang bawat isa ay may panahon na aming ginugol sa tuwa, sa mga halakhak sa gitna ng Maboteng usapan at mga pangarap na binubuo sa gitna ng isang masarap na kwentuhan, mga proyekto na inilunsad na magkatuwang, mga nais mangyari sa buhay bilang isang bagong sibol na kabataan. pulitika... pagtulong sa tao... pamumuno... Sangguniang Kabataan... Pamahalaang Bayan... syempre mga minamahal at itinatanging babae sa aming mga buhay.
mahirap banggitin ang paalam... ngunit sila ay patuloy na lilisan, tutungo sila sa piling ng poong mahal, ang mga naibahagi nyo sa akin ay tunay na nagsisilbing kong sandata upang tuloy-tuloy kong labanan ang mga hamon na araw araw ay dumarating, sa bawat pikit ng mga mata ay nababanaag ko kayo na akin nakakasamang muli... may kanya kanya tayong panahon ng pagsasama, iisa ang aking nakita na pare-pareho nating nais na Ang Maglingkod at Mamuno... may mga taong sadyang mapanghusga sa ating gawain at naging paraan ng pamumuhay... pabayaan natin sila... kasi alam naman talaga natin kung paano natin ginamit ang oras na binigay sa ating ng panginoon. Si Rhey, January 1998 namaalam... si Raymond January 2007 biglang lumisan... si Jeric November 2007 tayo ay iniwan... Ako kaya kailan? nakakatakot at hindi ko dapat tanungin subalit alam ko na dadating ang oras ng pagpanaw, mahiwaga ang buhay... marapat laging handa tayo sa pagharap sa ating amang lumikha...mga Padre, kayo ang mamagitan sa ating panginoon na lagi akong gabayan at sana ay maging kasangkapan ako upang ang ating mga pangarap ay maisakatuparan... Paalam... kita-kitz na lang sa tamang panahon.. alam ko naman na gaya ng pangako... HINDING-HINDI TAYO MAG-IIWANAN, BATID KO NA PALAGI KAYONG NANDYAN UPANG PATULOY NYO AKONG GABAYAN!!
mahirap banggitin ang paalam... ngunit sila ay patuloy na lilisan, tutungo sila sa piling ng poong mahal, ang mga naibahagi nyo sa akin ay tunay na nagsisilbing kong sandata upang tuloy-tuloy kong labanan ang mga hamon na araw araw ay dumarating, sa bawat pikit ng mga mata ay nababanaag ko kayo na akin nakakasamang muli... may kanya kanya tayong panahon ng pagsasama, iisa ang aking nakita na pare-pareho nating nais na Ang Maglingkod at Mamuno... may mga taong sadyang mapanghusga sa ating gawain at naging paraan ng pamumuhay... pabayaan natin sila... kasi alam naman talaga natin kung paano natin ginamit ang oras na binigay sa ating ng panginoon. Si Rhey, January 1998 namaalam... si Raymond January 2007 biglang lumisan... si Jeric November 2007 tayo ay iniwan... Ako kaya kailan? nakakatakot at hindi ko dapat tanungin subalit alam ko na dadating ang oras ng pagpanaw, mahiwaga ang buhay... marapat laging handa tayo sa pagharap sa ating amang lumikha...mga Padre, kayo ang mamagitan sa ating panginoon na lagi akong gabayan at sana ay maging kasangkapan ako upang ang ating mga pangarap ay maisakatuparan... Paalam... kita-kitz na lang sa tamang panahon.. alam ko naman na gaya ng pangako... HINDING-HINDI TAYO MAG-IIWANAN, BATID KO NA PALAGI KAYONG NANDYAN UPANG PATULOY NYO AKONG GABAYAN!!
No comments:
Post a Comment