MARVELL

Nais ko giliw ako’y kilalanin mo,
‘pagkat ikaw ibig makasama ko;
Magpakailanman maging kaibigan,
Maging sa dulo ng aking buhay;

Iyong tingnan at iyong pagmasdan,
Higit sa balat ng aking katauhan;
Iyong saliksikin ang kalooban,
Upang tunay na pagkatao ay malaman;

Titigan mo ako aking kaibigan,
Tanaw mo malawak ng karagatan;
Malalim at sadyang mapagmahal,
Wagas tunay at ito’y mapagbigay;

Yakapin mo nawa ako ng mahigpit,
Pagmamahal mo’y huwag ipagkait;
Ang mawalay sa iyo ay masakit,
Dahil ikaw ay nagmula sa langit;

Makiulayaw sa iyong paligid,
Buksan ang pusong nakapinid;
Harapin ang takot ng kalooban,
Patuloy naglalaro sa iyong isipan;

Damhin mo ang halik ng pag-ibig,
Mainit na idadampi sa mga labi;
Tanda ng aking tapat na pagmamahal,
Simbolo ng aking sa iyo pagtatangi;

Ngiti at tuwa sa bibig ay mamumutawi,
Dulot ng munting usapan nangingiliti;
Pangarap at pananaw sa aking buhay,
Saglit kong matangal ang lumbay

Ngunit sadyang tadhana ay mapaglaro,
Pagkatao ay tiningnan ng dulo sa dulo;
Sa haba ng aking daang nilalakbay,
Kanilang hinusga at nilalampasan;

Lubusan mo akong makikilala,
Kapag ako ay lumisan na sinta;
Mga bakas at pangarap na nagdaan,
Tanging ala-ala na aking maiiiwan;

Tiwalang aking patuloy na dinarasal,
Na sa akin ay iyong tunay matagpuan;
Di-sapat ang pag-ibig na aking inialay,
Puso kailanpaman ay hindi papanaw;

Ngayon ipilit ko man ang nararamdaman,
Magmakaawa at lumuhod sa harapan;
Panginoon ang aking tanging dalanginan,
Damdamin ko ay sasarilihin na lamang;

Walang pagsisisi sa panahong inilaan,
Sapagkat tunay na pag-ibig ay naibigay;
Nagdulot ng saya sa aking katauhan,
Kahit na nagtapos na isang luhaan;

Pusong tumibok at nagmahal minsan,
Hindi ko naman inimpit ang kalooban;
Ibinuhos ko at inialay ko sa iyo,
Sumubok ako kahit pa ako natalo;